“Beste professoren, kunt u ons echt zien?”: Brief van student wakkert debat aan

"Ik heb vragen voor jullie allemaal, wees in ieder geval eerlijk tegen jezelf. Waarom geef je les? Wat zie je als je naar ons kijkt? " Een brief van een leerling van een middelbare school in Lugo, gericht aan haar docenten , circuleert op sociale media. Waarschijnlijk omdat ze aansluiten bij de ervaringen van veel andere studenten die naar Italiaanse scholen gaan en een dringende oproep vertegenwoordigen. "Beste leraren", schrijft de jonge vrouw in de tekst die op de mededelingenborden van de school is geplaatst en op Instagram is gedeeld door bedenker en leraar Enrico Galiano , "het is bijna jammer dat ik zo diep in de put zit dat ik het nodig vind een brief te schrijven, maar ik zie geen oplossing ." Een scherpe opening voor een heldere en bewuste brief, waarin de teleurstelling over de school en het systeem wordt beschreven en waarin het onvermogen van professoren om echt les te geven , contact te maken met studenten en hun werk te belonen, wordt veroordeeld. De zeventienjarige auteur heeft, min of meer bewust, een echt manifest over de nood van jongeren geschreven, dat online duizenden reacties en commentaren heeft opgeleverd. En dit betekent dat het beeld van school als een plek die zijn betekenis heeft verloren, waar de passie voor het lesgeven ontbreekt en waar de inzet van de leerlingen niet wordt gewaardeerd , door velen, misschien wel te velen, wordt herkend. In de brief vertelt de studente over haar persoonlijke ervaring met studeren en het verlies van de passie die haar aan het begin van haar schoolcarrière bezielde: "Volgens de Japanse cultuur zou iedereen een ikigai moeten hebben, dat wil zeggen een levensdoel, iets waar je 's ochtends wakker van wordt. Nou, die had ik gevonden door te studeren. Ik deed het met passie, bijna met toewijding (...). Toen begon ik steeds meer te begrijpen, elke dag meer en meer, dat ik niets nuttigs leer, dat er niets op een boeiende manier aan me wordt uitgelegd, dat ik nooit word beloond voor hard werken." Het meest opvallend is de manier waarop de jonge vrouw de emotionele afstand tussen leraren en leerlingen aan de kaak stelt, die het wijdverbreide gevoel van desinteresse in het onderwijs versterkt. Maar de opening van de brief stemt ons ook tot nadenken: “Beste professoren, het is bijna een schande dat we op zo’n dieptepunt zijn beland dat het nodig is een brief te schrijven, maar ik zie geen oplossing.” Hoeveel pogingen zijn er gedaan voordat de brief op het mededelingenbord van de school werd gehangen? Hoeveel problemen die studenten aankaarten, blijven onbesproken? De stem van deze student en de gesprekken die daarop volgden, getuigen van een diepe kloof tussen de wereld van leraren en die van hun studenten. Een gevoel van onzichtbaarheid en oncommunicatie dat niet zou mogen bestaan ​​in een schoolsysteem waar het doel is om te onderwijzen en te begeleiden. In plaats daarvan is het vaak zo dat het koud is en niet in staat is om te luisteren. Plutarchus schreef in zijn boek ‘De opvoeding van kinderen’ dat ‘ jongeren geen vaten zijn die gevuld moeten worden, maar fakkels die aangestoken moeten worden ’. En misschien is dit wel een aforisme dat een van de grootste problemen van het hedendaagse onderwijs samenvat: de school kan het zich niet langer veroorloven om alleen maar een plek te zijn waar kennis wordt overgedragen. Het zou juist een menselijke ruimte moeten zijn, waarin de relatie de passie laat oplaaien en waarin je inzicht krijgt in je eigen pad in het volwassen leven. En als deze relatie ontbreekt, bestaat het risico dat het leren zijn betekenis verliest en dat leerlingen zich verloren voelen. De hoop is dan ook dat leraren gehoor zullen kunnen geven aan deze oprechte en dringende oproep om opnieuw echt naar hun leerlingen te “kijken” en hun passie te herontdekken, zodat ze die ook kunnen overbrengen op de jongeren die ze dagelijks in hun klaslokalen ontmoeten. School kan en moet een levendige plek zijn, waar de taal van empathie, zorg en vertrouwen wordt gesproken.